-
You can listen to Christina Boyer reading her tekst here. During the exhibition, please listen to this audio with your headset on. Thank you.
The building reminds me of the painted cinder blocks in this prison. The only other thing that really spoke to me was the blue, blue sky. I wish I could just be somewhere laying in the grass looking up at that beautiful sky. I’ve always been a sky watcher. I love sunsets and clouds and sunrises. And I have to say that since being in prison I’ve seen some of the most beautiful skies. I can look up and see God’s handiwork and it reminds me that I’m not alone and that God is even in this place. I can find beauty among the ashes of this dark place in my life. And that’s comforting.
Dat gebouw doet me denken aan de beschilderde betonblokken in deze gevangenis. Het enige dat me verder echt aansprak, was de blauwe, blauwe lucht. Ik wou dat ik gewoon ergens in het gras kon liggen en opkijken naar die prachtige lucht. Ik ben altijd een luchtkijker geweest. Ik hou van zonsondergangen en wolken en zonsopgangen. En ik moet zeggen dat sinds ik in de gevangenis zit, ik de mooiste luchten heb gezien. Ik kan omhoogkijken en Gods werk zien en het herinnert me eraan dat ik niet alleen ben en dat God zelfs op deze plek is. Ik kan schoonheid vinden tussen de asresten van deze duistere plek in mijn leven. En dat is troostend.