This will probably sound weird to you but in this picture, I see a face there on the wall: a woman’s face in huge round sunglasses with a nose and a mouth, looking out the side of the building. Like someone locked within that building somehow manages to find a way to look out and see a beautiful tree that’s reflected in her glasses and across her face.
Through your pictures, I get to see glimpses of the splendor that still shines bright out there in the world, full of life and light. Hence the need for sun- glasses! It is shocking to me that I can still see and recognize the beauty that exists outside these walls in spite of the authorities’ desire to deny me. One gets so accustomed to this place with its dark, dank colors. I am surrounded by black, grey, brown, and white.
Dit zal je waarschijnlijk raar in de oren klinken, maar op deze foto zie ik een gezicht op de muur: een vrouwengezicht met een enorme ronde zonnebril met een neus en een mond, kijkend vanuit het gebouw. Alsof iemand die opgesloten zit in dat gebouw er op de een of andere manier in slaagt naar buiten te kijken en een prachtige boom te zien die wordt weerspiegeld in haar bril en over haar gezicht. Door je foto’s krijg ik een glimp te zien van de pracht die nog steeds helder schittert daarbuiten in de wereld, vol leven en licht. Vandaar de behoefte aan een zonnebril! Het is schokkend voor mij dat ik nog steeds de schoonheid kan zien en herkennen die buiten deze muren bestaat, ondanks de opzet van de autoriteiten om mij die te ontzeggen. Je raakt zo gewend aan deze plek met zijn donkere, klamme kleuren. Ik ben omringd door zwart, grijs, bruin en wit.
