I see bars in your lampposts. It’s very much like trying to see the world from prison. When you first come to prison, bars are all you see because you’re so focused on them. One finds it difficult to actually focus on what’s in the distance beyond them. Once you’ve been locked up a long time, if you look hard enough, really concentrate, then on a good day your bars almost become invisible. They’re ignored, I guess. Like how some people can walk by or drive by the homeless as if they’re invisible. But on difficult days all one sees are the barriers that separate. Barriers meant to cage what society has deemed an animal. This picture saddens me some.
Ik zie tralies in je lantaarnpalen. Het is net alsof je de wereld probeert te zien vanuit de gevangenis. Als je net in de gevangenis zit, zie je alleen de tralies, omdat je daar zo op gefocust bent. Je vindt het moeilijk om je daadwerkelijk te concentreren op wat zich in de verte achter hen bevindt. Als je eenmaal lang opgesloten bent, en als je goed genoeg kijkt, je echt concentreert, dan worden de tralies op een goede dag bijna onzichtbaar. Je negeert ze, denk ik. Zoals hoe sommige mensen aan daklozen kunnen voorbijlopen of voorbijrijden, alsof ze onzichtbaar zijn. Maar op moeilijke dagen zie je alleen de barrières die je scheiden. Barrières bedoeld om te kooien wat de samenleving als een dier heeft beschouwd. Deze foto maakt me een beetje verdrietig.
