This is going to sound crazy but every time I see that many bricks that dark color it makes me think of the mental hospital – the Binion building – they put me in when Amber died. The ‘yard’ they allowed us to go outside in was nothing more than a big cement slab boxed in by buildings. All around me nothing but brick buildings… bricks, bricks, and more freaking bricks! And there I was stuck and feeling like I’m suffocating, like the brick walls were closing in on me. The only way out was back through the door we came or… up. I used to stare at the sky and desperately wished I could just float away. Is heaven up there somewhere? Because I know this has got to be hell. All I really wanted to do is crawl up in a ball and die. They took everything away from me so that I couldn’t kill myself. I laid down and slept and dreamed of Amber and home and woke up to find it’s all a cruel joke. And then I’d sit there with my Bible in one hand and my brush in the other. I constantly brushed my hair. Compulsively brushed it. Just over and over and over and over again. Guess it was comforting to me.
Dit zal wel gek klinken, maar elke keer als ik zoveel donkere stenen zie, moet ik denken aan het psychiatrisch ziekenhuis – het Binion-gebouw – waar ze me in stopten na Ambers dood. De binnenplaats’ waar ze ons lieten luchten, was niets meer dan een grote betonnen plaat ingesloten door gebouwen. Overal om me heen niets dan bakstenen gebouwen… bakstenen, bakstenen en nog meer verdomde bakstenen! En daar zat ik dan met het gevoel alsof ik stikte, alsof de bakstenen muren op me afkwamen. De enige uitweg was terug door de deur waar we vandaan kwamen of… omhoog. Ik staarde dan naar de lucht en wenste wanhopig dat ik gewoon weg kon zweven. Is de hemel daar ergens? Want ik weet dat dit de hel moet zijn. Ik wilde me alleen maar als een bal oprollen en sterven. Ze hebben me alles afgepakt zodat ik geen zelfmoord kon plegen. Ik ging liggen en sliep en droomde van Amber en thuis en werd wakker en ontdekte dat het allemaal een wrede grap was. En dan zat ik daar met mijn Bijbel in de ene hand en mijn haarborstel in de andere. Ik borstelde voortdurend mijn haar, dwangmatig. Gewoon keer op keer op keer op keer. Ik denk dat het mij geruststelde.
