The photo you sent caused me anxiety. It looks so much like the prison fences here. It’s so weird looking at that picture but familiar too. That’s my life right now. Looking at the world through a barrier. Trying to block that out and see the beauty beyond it. Sometimes, when it rains and the raindrops glisten off the fence I think to myself that the very thing that I hate, actually becomes beautiful. Razor wire and chain-linked fences surround me but though they do I can still see life beyond them growing and breathing. The distant forest seems to be reaching in for me, beckoning me to join the real World beyond again. Occasionally we can catch glimpses of deer running through the woods out back. I can see birds in the trees and stray animals. It makes me long to walk among the trees, in a park even, and I remember years now long gone when I did those things. Beautiful memories.
De foto die je me stuurde maakte me bang. Het lijkt zo op de gevangenishekken hier. Vreemd om naar die foto te kijken, maar ook zo vertrouwd. Dit is mijn leven van nu. Naar de wereld kijkend door een barrière. Pogen dat uit te wissen en de schoonheid erachter te zien. Soms, als het regent en de regendruppels op het hek glinsteren, denk ik bij mezelf dat juist datgene waar ik een hekel aan heb, eigenlijk mooi wordt. Scheermesdraad en hekken omringen me, maar desondanks kan ik nog steeds het leven erachter zien groeien en ademen. Het bos in de verte lijkt naar me te reiken en me te wenken om me weer bij de echte wereld daarbuiten te voegen. Af en toe kunnen we een glimp opvangen van herten die door het bos achterin rennen. Ik zie vogels in de bomen en loslopende dieren. Het doet me verlangen om tussen de bomen te lopen, in een park zelfs, en ik herinner me lang vervlogen jaren waarin ik zulke dingen deed. Mooie herinneringen.
