My attention is first attracted again to the bars on the windows. But the mu- rals! Not so much what they are depicting but that someone has the freedom to make them. I long to be free and to maybe one day paint murals for children and know that they enjoy seeing their favorite characters up on their walls. Something that makes them smile with wonder. Nothing is as precious as a child’s sweet laughter at something they find amusing. I miss that. I miss Amber’s laughter. Sometimes when I’m in that state of almost asleep but not quite, I think I can once again hear her and it breaks my heart when I wake only to find these cold prison walls surrounding me. But I digress. I long for the freedom to paint like that artist did. Something that pleases others.
Mijn aandacht gaat eerst weer uit naar de tralies voor de ramen. Maar dan die muurschilderingen! Niet zozeer wat ze uitbeelden, maar dat iemand de vrijheid heeft om ze te maken. Ik verlang ernaar om vrij te zijn en misschien ooit muurschilderingen voor kinderen te maken en te weten dat ze genieten van het zien van hun favoriete personages op hun muren. Iets dat hen doet glimlachen van verwondering. Niets is zo kostbaar als het zoete lachen van een kind om iets dat het leuk vindt. Ik mis dat. Ik mis Ambers lach. Soms, als ik bijna in slaap ben maar nog niet helemaal, denk ik dat ik haar weer kan horen en het breekt mijn hart als ik wakker word en alleen deze koude gevangenismuren om me heen zie. Maar ik dwaal af. Ik verlang naar de vrijheid om te schilderen zoals die kunstenaar deed. Iets dat anderen plezier brengt.
