This reminds me of the October before Amber died. It was the first year that I could really take her trick or treating. I really wanted to dress her up to be a little princess, and to sort of persuade her I would call her a little princess. But she had a very strong way of letting you know just what she wanted and she said: ‘I Mickey Mouse!’ She was obsessed with Mickey Mouse and so she had a sleeper with Mickey and friends on the front and I got her Mickey Mouse ears and that’s what she wore trick or treating. We only went to a few places (she after all didn’t need all that candy at 3 years of age) but it was enough. I think it was really more for me than for her.
The picture led to happy memories but left me feeling sad for what was lost and all the Halloweens she never got to have.
Dit doet me denken aan de oktobermaand voordat Amber stierf. Het was het eerste jaar dat ik haar echt aan trick or treating kon laten meedoen. Ik wilde haar graag verkleden als een prinsesje, en om haar over te halen noemde ik haar een prinsesje. Maar ze had een ijzersterke manier om je precies te laten weten wat ze wilde en ze zei: ‘Ik Mickey Mouse!’ Ze was geobsedeerd door Mickey Mouse en zo, ze had een hansopje met Micky en vrienden voorop en ik zorgde voor Mickey Mouse-oren en dat is wat ze tijdens trick or treating droeg. We gingen maar naar een paar plekken (ze had ten slotte al dat snoep niet nodig op driejarige leeftijd) maar het was genoeg. Ik denk dat het meer betekende voor mij dan voor haar. De foto riep gelukkige herinneringen op, maar liet me achter met een verdrietig gevoel over wat er verloren is gegaan en alle Halloweens die ze nooit heeft kunnen meemaken.
